“Да ви кажа ли что напрајфте? -чу се подземнија хорориден глас- Изјадохте бурек! В мое време населението на Скопие и Скопско бе чисто б’лгарско. Аз писах на Гучков за македонските работи, че ние македонските б’лгари верваме оти Русија нема да е несправедлива спрјамо нас. Вие днес сте позволили да се ср’бизира Скопие и целата ви д’ржава, подобно на б’лгарскија Моравски басејн през втората половина на 19ти век. Јаз’к да ви е, нишчи духом продажници!”

У сичките световни енциклопедии е записано че през 1119 година в италијанскија град Болонја е основан најстарија университет в Европа. Това е ашикјаре оште една мега фалшификација, арамил’к, злосторство, ханджар, пардон, мачета в г’рба на македонскија исторически идентитет и продукт на дебелоцревно празнене, кое никаква вода немож да испере нито спреј да дезодорира. С други думи катастрофа от неестествен тип. Ахмаците немаат поим за македонскија национален университет, којто поради средновековната бирокрација не е именован в “Александ’р Велики”, мак’р че за цели два века е постар от Болонјскија. С това де факто и де јуре се оспорјава македонското конституционо име и презиме. Голем јанл’ш прават белосветските енциклопедисти, историци, лингвисти, зоолози, антрополози и други дебиланти.

Реализирајки го Начертанието на императора Филип Втори, умните стари момчета от Солуна града, Кирил и Методи, с антиципативно визионерските имена на славните Глигоров и Ченто, испратиле ги учениците Климент и Наум да декласираат врховистко-егзархистките апетити на Преславските бугараши и да кацнат на својта национална територија в Охрид, к’дето ке основат Првија самобитен македонски национален Охридски университет.
Хилјада и кусур години след това, Крцте Мицирков, в миг на един от в’обичаените му душевни дебакли, халјуцинирал че е македонијан, с кое нешто автоматически е легализиран примата на Охридскија университет и с’штевременно се повлича имагинарна историческа нишка като континуитет на Александровија учител Аристотел с колишевистките консалтинзи Конески, Хари Поленакович и Блаже Ристовски.

Што се касае за г-н Аристотел, очаква се посм’ртно да б’де избран за почетен член на МАНУ, докато визионера Мицирков заслужено завзима водителско место между инвентивците на македонскија национ и език.. С’штински кулинар.

Поради това, вечно благодарните му с’народници, на 26 јули, лето господнје 2007-мо, а по случај 81-та годишнина от смр’та на великана, посетиха неговија гроб в Софија. Тајфата ја водеше супер-интелектуалнија академик, ерудита Блаже, екс ср’бин, па екс б’лгарин, а в последните пет-шест децении асла Титов југословен, с’штевременно чесен и благоутробен македонец, кр’в македонска, в придружба на неколко источно-православни (и по некои муслимански) македонци актери, вестникари, МПЦовци, дипломати, кодоши и други егземплјари.

Приредиха монологни наст’пленија, в комбинација с панихида за покојника, при кое беха отправени молебствија до Всевишнија за мир на душата и проштаване на греховете Кр’стеви. Паднаха неколко завети, обештанија и подобни етикеции с ж’лто-червен букет свежи цветја и полагане венец на черната надгробна плоча. Това разгневи Кр’стевите фосилни останки а особено горката му душа, в’преки нагласенија в речите патриотиз’м, научните му постиженија, а особено визионерството му.

Блаже, в словото си подчерта че желанијата и завета на Мицирков са ос’штествени в 99 насто случаи, остава оште предсм’ртнија му завет-тленните му останки да се пренесат в неговата татковина, к’дето в свештен мир, покрај костите на Димитрија Чуповски и на останалите великани, ке почиваат изп’лнени с радост и штастие.

Докато поп’т четеше, Блаже незабележително потчукна три п’ти с десното си ст’пало гробната плоча и шепнешком пром’лве:

-Кр’сте мој златен и мил, ке те куртулам от ганјовците и ке те донеса в Скопие, не се секирај, патл’ка хич да не ти чуе.

Изведн’ж, некак’в магнет затресе Блажевија крак и чу се земјосан, мухлјасан, гневен глас:

-Ја м’лкни бе дурак ништожнјиј, на мен е харно тук в нашта столица, а вие които поср’бихте Македонија, в Душаново Скопле ли ке ме носите?! Сиктер от тук пезевенци безсрамни, заслужили сте с алтипатл’к да ви разнеса лејките!

-Калма милич’к, не ни се с’рди –реагираше Блаже, свикнал на подобни салто-мортали на Кр’сте- Ако нејкеш в Скопие, остани си тук, спиј си спокојно, а фондаджи Рамче ефенди ке ти изгради паметници во сите градови и села на милата ни Бивша Југорепублика Македонија. Заслужил си, даже и да те немахме, зад’лжително ке те измислехме. Паметника ти в цент’ра на Скопие го направи скуптјор супер мајстор, много си красив, малко ти са к’си краката като че ли си джудже, но горе главата. В р’ката д’ржиш книга на којато пише “Что напрајфме”.

-Да ви кажа ли что напрајфте? -чу се подземнија хорориден глас- Изјадохте бурек! В мое време населението на Скопие и Скопско бе чисто б’лгарско. Аз писах на Гучков за македонските работи, че ние македонските б’лгари верваме оти Русија нема да е несправедлива спрјамо нас. Вие днес сте позволили да се ср’бизира Скопие и целата ви д’ржава, подобно на б’лгарскија Моравски басејн през втората половина на 19ти век. Јаз’к да ви е, нишчи духом продажници!

-Хванала те псевдопатриотична еуфорија, пријателе –с кадифест глас прошепна Блаже- Не е за чуденје, осум децении тлееш под земјата и това тв’рда бугарашка, та аз не ти фаштам кусур.

Ти проштавам за лошите думи на наш адрес, но понеже си ни нужен като хлеб, от тебе ке направим гениј, МПЦ ке те пров’згласи за светец великом’ченик поради ниската ти пенсија, ште станеш почетен вечен председател на МАНУ, на дружеството за заштита на домашните миленичета и на Тенисјорскија клуб “Југ”, формиран оште през времето на Кралство Југославија и запазил името си до днес.

Ти б’ди си там спокоен и м’лчи, нема полза от много прикаски, а ние ке ги објавиме с’браните ти дела, всичко што си написал и това което требвало но не си стигнал да напишеш, сп’ван от материјално-полтронски причини.

Тогава от некаде изникна нев’спитан софијски журналист и зададе на Блажо неколко провокативни в’проси в стила “те зашто Мисирков се е декларирал като б’лгарин, те как’в сте вие академику по националност” и тем подобни глупости. Ристовски изгуби в’обичаената си тактичност и пламна:

-Младо момчее, ти си зелено, не ги разбираш тија работи! Уште и започна да ме провоцираш! Да си ми во Скопје, ке ти кажам колку е часот.

Дијалога с Кр’стевија бунтовен, рас’рден дух и оште разговора сас софијскија журналист, растревожиха академика, тој почувствува силно с’рцебиене, и понеже немаше при себе лекоптин, напусна гробното место на Мисирков с максимално в’зможна скорост. Д’лго време след това, в ушите му одзв’нјаваха земјосаните думи на Кр’сте “Сиктер, поср’бихте Македонија!”. Но, свикнал на много заверенија в небрано лозе, Блаже си помисли:

“Кр’сте нека спори с червеите под земјата, а аз ке се зафана с иницијативата на д’штерја ми Лилјана, за пров’згласјаване на 2008 година като година на македонскија език и кирилското писмо, а след това и за международнија конгрес на славистите в Охрид.”

След извесно време, на една от подготвителните конференции на МАНУ, Блаже се срештна с прочутија драматург, дипломат и новија светец на македонската ц’рковна авто-кефалност с ореол обезпечен от собствената му фризура, популјарнија Јордан Плевнеш. При това Блаже се оплакваше от лошото поведение на Мисирков на Софијските гробишта.

-Па д проблем –каза франкофона Плевнеш- С Мисирков леко ште се справим, но какво да кажем вгодина на славистите, като на два стола не се седи. Или сме потомци на древните македонијани, или сме славјани!
-Кога ке им нап’лниме храносмилачките органи с охридска паст’рмка обилно залиена с тиквешко вино, никој не ште разликува славјани от македонци, нито ке може да седи на стол, сичките ке се т’ркалјат под т’рпезата –каза Блаже и се засмеја до с’лзи- Ха-ха-ха, не ке знајат дали дедите им са банту негри или ирокези, хи-хи-хи…..

-Или абориджини –прихвана шегата Плевнеш- Хо-хо-хо…

Смех’т дејстваше заразително. С’штевременно писнаха да се смејат до пикаене и двете Лилјани (от Института “К.Мисирков” и кјерката на Блаже). Салата ечеше от техните истерични изливи, ки-ки-ки-КА-КА-КА…..
Карај да в’рвим

Живко Аџија