Факта че скопскија скоевски бунт се е случил два месеца преди да започне вероломното нахлуване на германските орди в С’ветскија с’јуз, т.е. коджа време преди нареждането на Коминтерната уп’тено до всичките европејски компартии за дигане в’станија и организиране диверзии срешту фашистките военни части, може да се објасни с астролошко-хороскопски с’знанија на некој си анонимен птредшественик на другарја Темпо

Додека го пиех утринното кафе, изведнаж почувствувах неснослив пис’к в левото ухо. С’штевремено започнах да икам, т.е. гласно да х’лцам.
“Не ке е на арно, галиба некој днес ке ме полази”, помислих. И деиствително, само што се појавих в Трговскија цент’р, ето го Ганчо, радостен што ме сретнал.

-Разгеле –викна кога ме виде- Имам голема новост за тебе!

Знаех дека ке ме меси како сухо тесто с неговија до безобразие оптимистичен патриотиз’м, но от с’дбата не се бега.

-Де да чуја новоста –подготвих се за духовна растривка.

-Милимет’р по милимет’р започнаха да ја подотворјат вратата на нашта историческа истина. Оште има надежда за заблуждаваните от фалшификаторските клептомани. Шест децении тв’рдеха че през месец април 1941 година, б’лгарска војска нахлула в Македонија като окупатор а не освободител од двадесет и тригодишното ср’бско иго, и че населението ја дочекало с омраза а не с цветја и овации.

-Нима не беше така? –провоцирах го.

-Не ме замајавај, ами слушај понатат’к. В една книга на с’рбокомунјарски драскач и режимска пијавица, с’држано е писмо на некој от скопските комсомолци, или как тука ги наричат скоевци, според кое Македонија през 1941 година не е освободена, ами е поробена от б’лгарските окупатори. П’рвата б’лгарска военна единица којато на седемнаесетти април 1941 година пристигнала в Скопје ја дочакал на главнија плоштад Спиро Китинчев с неговите дејци от Б’лгарскија национален комитет, всичко двадесетина души, придружени от техните жени и деца. Војниците в парцалосани униформи и с’с селски опинци, както написал скоевеца Будимовски, требало да продефилират на главната улица “Кралја Петра” (пок’сно “Цар Борис” а понастојаштем “Маршал Тито”). Тогава, скоевците започнали да хв’рлјат к’м тех кам’ни и јајца, та б’лгарските војници СЕ ИСПЛАШИЛИ и тичешком започнали да бјагат к’м чекалната на Железоп’тната гара, от к’дето с влак нек’де са ги прехв’рлили.
Нес’мнено че описаната “историческа случка” прев’злиза Минхаузеновите л’жи.

-Ако всичкото това е верно –казах- македонската историја ке треба коренно да се ревидира: Скопје а не Прилеп да се пров’згласи за “град герој”, к’дето смелите и решителни младежи с кам’ни и јајца са дигнали в’стание срешту фашизма, п’рви на Балканите и в Европа, но може би и в света. С’што и датата на в’станието, којато с големи помпи се празнува всека година на 11-ти октомври, да се помери за 17-ти април. Факта че скопскија скоевски бунт се е случил два месеца преди да започне вероломното нахлуване на германските орди в С’ветскија с’јуз, т.е. коджа време преди нареждането на Коминтерната уп’тено до всичките европејски компартии за дигане в’станија и организиране диверзии срешту фашистките военни части, може да се објасни с астролошко-хороскопски с’знанија на некој си анонимен птредшественик на другарја Темпо. Дружината комсомолци на чело с Будимовски треба а постериори да б’де промовирана в П’рва македонска пролетерска ударна бригада а всеки от храбрите младежи да се пров’згласи за народен герој на Југославија.
Ганчо реагираше:

-Разбира се че това е измислена прикаска, фантазија с патологически симптоми. Много такива се представлјаваха след војната за скоевци кои уж ненавиждали фашистите, та при случајна срешта с тех осештали силно главоболие, а вс’шност беха активни членове на б’лгарската младешка организација “Браник”. Но, карај да в’рвим, хартијата т’рпи, можеш до изнемоштеност да драскаш на неја и да пуснеш фантазијата ти да лети като пеперутка.

-Добре, но какво става с подотварјането на вратата милимет’р по милимет’р? –питах пријателја.

-Ст’рпи се и кажи ми дали си чел в “Фокус” статијата за изследването на периода на “б’лгарската окупација” в Македонија през Втората световна војна, от историка Гјоргји Малковски?

След отрицателнија ми отговор, Ганчо прод’лжи:

-Според изследванијата на професора, ГОЛЕМ БРОЈ СКОПЈАНИ посрешнали б’лгарската војска при нејното пристигане на главнија градски плоштад. От приложените к’м статијата фотографии, а с’што и от много други публиковани изданија от това време, не произлиза че б’лгарската војска е била в парцалосани униформи и с ц’рвули, напротив, всичко на тех е било ново и е л’скало!

-Обаче, от 11-ти октомври четиридесет и п’рвата, та до 9-ти септември четиридесет и четв’ртата, целија македонски народ с братските малцинства, участваше в борбата срешту фашистките окупатори и техните домашни слуги- уп’тих му един бекхенд.

Др’н, др’н јарина…- в’рна ми с форхенд- Това беха незначителни групички, заведени от ср’бските колонисти, којто не можеха да вирејат на б’лгарска територија, ами там к’дето беха италијанците и пок’сно балистите.

-Така не пише в историческите документи- с’противих се.

-Б’ди спокоен, вратата полека се отварја.

-Докато с’всем се отвори не ке има кој да влезе за да види твојта истина, бај Ганчо- бех саркастичен.

-Ке има, ти не бери гајле –отговори- Кој чека, ке дочека.

-Тие што чекаа изумреха, новите генерации миналото не ги интересува, дори и сичките порти и пенджери широм да са открити –патетично нахврлих с д’лбока в’здишка.

-Ами кој е виновен за завеждането на народа?- пита ме с отчајание в очите, атипично на ведрија му дух. Реших да го окуража:

-Комунјарските доктринери от Белград и Скопје.

Изведн’ж човека се рас’рди:

-Поне да се некакви експерти в своја бранш, а не медиокритети. Има ги и в Софија, к’дето електротехнически и транспортен инжинер се занимава с историја.

-Това е характеристично јавление и у нас: берберин стана университетски професор по политическа икономика, математик – таксист, лекар – поет, неграмотни итреци дават “медицински с’вети” за исцелјаване от всички болести на загрижените бабички и на останалија наивен телевизионен свет.

-Мислја че софијскија “експерт” по историјата на Македонија, заслужава урок, както в анегдотата за обуштарја на художествената изложба –реагираше Ганчо.

Заинтересува ме случката с обуштарја, та го замолих да ми ја раскаже. Не чакаше два п’ти да го молјат:

-Преди много столетија на една изложба на художествени картини, се е намерил некој си обуштар, којто забелјазал грешка на нарисуваната обувка и гласно критикувал художника. Тогава му прист’пил автора на картината и признал си грешката, при кое прис’стваштите с р’коплес честитали на обуштарја. Последнија, окуражен от признанието на художника и р’коплеса на прис’стваштите, започнал да критикува и други детајли, цвета, сенките итн., разбира се некомпетентно. Тогава художника по име Апел се об’рнал к’м критизера с думите “Обуштарју не поглеждај погоре от обувката”.
-В Македонија, както и в Б’лгарија вирејат баегји “обуштари” –казах, с което се с’гласи Ганчо, прод’лжавајки:

-Да, но с’штествува разлика между Скопје и Софија в третмана на “обуштарите”. Ако некој тукашен, даже и компетентен, публикува нешто спротивно на официелната македонистичка доктрина, в најблагопријатен случај ке биде исп’ден от работа, нешто което прилега на полесна форма на сталиниз’м. Обаче, в Софија може свободно да публикува и говори университетски професор или којто и да е гражданин, за работи кои се косат с националните интереси, и нема нито кос’м да му липсва, с’што както в’в всекое западно демократично обштество.

-Искаш да кажеш- прокоментирах- че некогашнија б’лгарски сталиниз’м хв’ркнал от страната и кацнал в Скопје.

-С’гласен с’м- прихвана Ганчо- При нас става все поактуален лозунга “Седи м’дро да не носиш модро”. Какви ли рокади се случиха?! Бившија с’ветски блок се демократизира а ние от “подносливија” Титов комунјарски режим, започваме да прилагаме практиката “Назад к’м сталинизма!”. Карај да в’рвим, Господ Бог да ни е на помош.

Днешните генерации не поднасјат модрини, но искат мазни спрејосани лица с бради и подобни декорации. На славното историческо минало незабравимо и тем подобни бак’рчи, местото им е в контејнера. Даже и по цена да еволуират в Папуанци.

Живко Аджија

http://www.tribune.eu.com/articles/3786.html